پروین داعی‌پور

دانش‌آموختۀ روان‌شناسی بالینی

مدیرعامل

در اوایل دهۀ ۶۰ بود که با انواعِ اتفاقات درگیر شدم. هم‌زمان با این اتفاقات، شاهدِ آسیب و رنج انسان‌ها بودم و هر روز تقلیلِ این مرارت برایم مهم و مهم‌تر می‌شد. می‌خواستم با هرچه در توان دارم، مرهمی بر دل زخم‌خوردگان بگذارم. از این رو، با تغییر رشته‌ام به روانشناسی، سعی کردم که مسیرِ مناسبی برای این هدفم پیدا کنم. بیش از دو دهه، اگر هم همیشه نمی‌توانستم مسئله را حل کنم، اما سعی می‌کردم شنوندۀ خوبی برای رنج‌دیدگان باشم. فکر می‌کنم که در این شنونده بودن نسبتاً هم موفق بودم.

اما رفته رفته متوجه شدم که در بسیاری از اوقات سرمنشأ این رنج خود فرد نیست؛ به‌خصوص در مواردی که دردمند سن یا موقعیت پایین‌تری داشت و برای حل مسئله‌اش می‌باید همۀ اعضای خانواده همراه می‌شدند. از این مسئله نظرم به مصائب و گرفتاری‌های اجتماعی و همگانی جلب شد و دریافتم رفع آن نیازمند تغییر و مشارکت همه است.

در این گیرودار با «دیالوگ» آشنا شدم. هرچه بیشتر آن را درمی‌یافتم، بیشتر مطمئن می‌شدم که کلید حل مسئله همین است. با ارتباطی از نوع دیالوگ می‌توان درد را التیام یا کاهش داد. هنوز هم بر این باورم. پس مشتاقانه سعی دارم که مفاهیم آن را به دیگران منتقل کنم. هنوز هم توان و امکان امیدبخشش را در وجود خود و دیگران شاهدم.

من پروین داعی‌پور رهنوردی از وادی دیالوگ و مشتاق برای توسعه و ترویج آنم.